vrijdag 29 november 2013

Grrrrr.

Door: Lida

De afzender sloot de mail aan mij af met Gr. Oftewel: ‘Ik heb nu lang genoeg tijd en energie aan je besteed.’  Blijkbaar vindt deze afzender het niet de moeite waard om ook de letters Met vriendelijke ..oeten aan mij te spenderen. Dat vind ik jammer, want ik ben best heel leuk.

Ook mijn beide zoons sluiten hun Wapjes (afkorting voor What’s App Messages) of SMS-jes (afkorting voor Short Message Service) waarmee ze alvast hun onvoldoende voor Frans aankondigen, meestal af met Hvj. Of bij een hele erge onvoldoende met het jolige Lafjoe. Dat begrijp ik. Het zijn pubers. Die willen geen seconde langer dan nodig is aan hun ouders besteden.

Dat mensen absoluut onleesbare Twitterberichtjes schrijven met hashtags en bitly’s, begrijp ik ook. Hoe moet je anders je belangrijke boodschap in 140 tekens kwijt? Ik begrijp zelfs dat mensen hun berichtjes op Facebook proberen aan te sterken of af te zwakken door er een koddige smiley achter te plaatsen. Zo’n gezichtje zegt soms nu eenmaal meer dan een hele rij woorden.

Maar waarom zouden we bij het schrijven van een mail de boel ook nog eens gaan afkorten? Mogen we qua woorden eindelijk helemaal los, doen we het nog niet. Een mail verdient in mijn optiek gewoon een persoonlijk slotwoord. Zo ontving ik afgelopen jaren mails die onder meer waren voorzien van vriendelijke, liefdevolle, vrolijke, hartelijke en warme groeten. Kijk, van zo’n welgemeend einde krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Van Gr. ga ik alleen maar grommen. Grrrr…..;-)

vrijdag 22 november 2013

Droom

Door: Remco

Het Europees Parlement (EP) wil meer vrouwen in de top van het bedrijfsleven las ik eerder deze week in het nieuws. Beursgenoteerde corporates in de EU zouden er voor moeten zorgen dat in 2020 40% van hun toezichthouders vrouw is. Het EP in Straatsburg ging akkoord met een wetsvoorstel dat het glazen plafond moet doorbreken. 

Nu tellen de raden van bestuur van de grootste EU-bedrijven slechts 17% vrouwen. Grote bedrijven zouden bij een selectieprocedure de voorkeur moeten geven aan een vrouw als de mannelijke kandidaten even geschikt blijken. Het EP wil ondernemingen straffen die daar geen zin in hebben.

Old-boys-networks
GroenLinks verwelkomt de uitslag van de stemming, las ik in hetzelfde schrijven. De partij wil ‘een einde aan de jaren 50-mentaliteit in de top van grote Europese bedrijven’, aldus EP’er Marije Cornelissen. ‘Het is tijd voor transparante selectieprocedures in plaats van old-boys-networks.’

Wake up call
Ik las de woorden van Cornelissen instemmend maar schrok tegelijk. Het betekende een wake up call zoals ik die wel vaker krijg op maatschappelijk terrein. Jaren geleden schreef ik al eens een groot artikel over dit onderwerp. Nu, in 2013, is het kennelijk nog altijd noodzakelijk om zo iets als ‘meer vrouwen  in de top’ bij wet af te dwingen. Klaarblijkelijk zijn vrouwen in de top nog altijd een uitzondering en voert het old boys network nog altijd het hoogste woord…

Wishful thinking
Het is wellicht naïef van mij, maar ik was dus werkelijk in de veronderstelling dat het op dit vlak inmiddels veel beter gesteld was. Hoe ik daar nu weer bij kom? Noem het maar wishful thinking. Of zoals gezegd en zo u wilt naïef. Of heb ik gewoon liggen pitten?
Hoe dan ook. Ik begaf mij richting mijn CD-collectie (ja, in sommige dingen ben ik zelf ook nog bijzonder old skool…) en pakte de CD Ruimtevaarder van dichter, tekstschrijver en kleinkunstmuzikant Stef Bos. Ik liet de CD in de CD-speler glijden en toetste zonder na te denken nummer  9 aan: Droom…

De avond was de ochtend
Ik werd wakker in de nacht
En alle dingen dansten voor m'n ogen
En ik zag

De wissel van de wacht
Vrouwen aan de macht
De wissel van de wacht
Vrouwen aan de macht

De regering was gevallen
Voor de wet van vrouwelijk schoon
De generaal bracht alleen nog maar
De kinderen naar school

Geen vrouw achter de schermen meer
Geen man als marionet
De koningin had met gevoel
De koning mat gezet

Het was mooier dan ik dacht
Wat ik zag vannacht
De wissel van de wacht
Vrouwen aan de macht

Nee vrouwen zijn geen engelen
Dat hoor je niet van mij

Maar heren alles moet veranderen
En het wordt langzaam tijd...
Voor een wissel van de macht
Vrouwen aan de macht
Dat is wat ik zag
In een droom vannacht
Ik zag de vrouwen aan de macht

En wat een mooie toekomst
Vrouwen aan de macht
Ze nemen ons uit eten
En ze betalen het gelag

Wij luisteren en lachen
Zij doen voor ons hun best
En ze maken carrière
En ze sterven van de stress

Het is mooier dan ik dacht
Wat ik zag vannacht
De wissel van de wacht
Vrouwen aan de macht

vrijdag 15 november 2013

Een klein verhaaltje

Door: Rob Witte, expert sociale en maatschappelijk vraagstukken bij Lokaal Centraal en bij 10sjuns

Er was eens een heel klein verhaaltje. Iedereen had ’t erover. Maar iedereen dacht ook dat ze ’t wel kende. En daarom leek het niets bijzonders. ’t Verhaaltje werd er ook wel eens mee gepest, met z’n lengte en schijnbaar geringe diepgang. Daar moest het kleine verhaaltje soms wel een beetje om huilen. 

Het kleine verhaaltje zat met z’n gedachten bij al die triestheid toen hij op een dag op een stil weggetje een enorm groot verhaal tegenkwam. Ze raakten elkaar bijna aan toen ze elkaar moesten passeren. Maar wat was dat? Dat enorme verhaal leek ook verdrietig. “Waarom ben jij nou zo verdrietig?”, vroeg het kleine verhaaltje, bijna verwijtend. “Jij bent toch enorm, groot en indrukwekkend?” Het grote verhaal keek het kleine verhaaltje doordringend aan en zei, een traan uit zijn linker ooghoek wegpinkend: “Ja,………. maar omdat ik zo alomvattend lijk, gelooft de helft van de mensen mij niet. Sommigen zijn zelfs oogverblindend vijandig tegen mij omdat ik zo veel te zeggen heb. En omdat ik zo enorm groot ben, is de andere helft van de mensen al halverwege mij in slaap gevallen en hoort het nooit het einde van mij.”

Het kleine verhaaltje dacht eens heel erg diep na – wel 22 meter. En langzaam aan stroomde een glimlach over zijn kleine verhalenwangetjes. Eigenlijk hoefde het kleine verhaaltje nooit meer verdrietig te zijn. Want al ben je dan misschien klein en al ben je dan misschien niet enorm en op het eerste gezicht niet  zo indrukwekkend, veel mensen luisteren je wel helemaal uit en geloven je ook. En veel mensen kennen je. En da’s best fijn eigenlijk…….

vrijdag 8 november 2013

Lekker bakkie koffie

Door: Lida

Een kop koffie komt uit een pad of uit een cupje. Dat is wat de jeugd straks denkt. In een steeds sneller tempo maken allerlei apparaten plaats voor snellere en efficiëntere exemplaren. Dit proces, de zogenaamde vooruitgang, is al eeuwenlang gaande. Toch overvalt me soms een soort weemoed naar dingen van vroeger. Niet omdat ze beter waren, wel omdat ze anders waren.

Een telefoon met een draaischijf, een fototoestel met een rolletje, een langspeelplaat voor op een  pick-up? Ik groeide ermee op, maar het zal mijn kinderen straks niets meer zeggen. Al jarenlang kijken mijn kinderen me af en toe verwonderd aan met een blik van ‘waar heeft ze het over’. Las ik vroeger verhaaltjes voor uit Jip en Janneke, dan sloeg ik er bewust een aantal over. Want waarom was de moeder van Janneke zo absurd blij met haar stofzuiger? Ja, ik wist dat die moeder het tapijt voor die tijd moest schoonmaken met een rolveger. Met een wat? Tja, het is dat ik mijn eigen moeder ermee rond heb zien lopen.

Natuurlijk vind ook ik het prettig dat foto’s meteen terug zijn te zien op het schermpje van mijn digitale camera. Maar ik kan me nog wel de opgewonden spanning herinneren als ik na dagenlang wachten eindelijk mijn vakantiefoto’s kon ophalen. Want hoe zag dat vakantievriendje er ook al weer uit? En wat te denken van het gevoel van een gloednieuwe lp in je handen? In een mooie platenhoes, met teksten aan de binnenkant. De inhoud van je platenkast liet iets zien van wie je was. Bij Spotify heb je geen last van krassen en heb je altijd overal je muziek bij je, maar toch.

Op mijn tablet staan 4.000 boeken op een piepklein sd-kaartje. Twee dingen weet ik zeker: die ga ik in dit leven niet meer uitlezen en in mijn boekenkast hadden ze niet gepast. Ontwikkeling is natuurlijk goed, het maakt ons leven vaak makkelijker. In ieder geval ogenschijnlijk, want ik weet nog steeds niet wat mijn mobiele telefoon allemaal kan. Te ingewikkeld.

Toch hoop ik dat sommige dingen gewoon blijven zoals ze zijn. Zoals de koffie. Want er gaat toch niets boven de geur van een vers gezet bakkie?

vrijdag 1 november 2013

Een gat is niet te vangen

Door: Philip Duba (gastcolumnist)

Ik loop naar het einde van de woonkamer, en weer terug naar de stoel bij de tafel. Als je beweegt, gebeurt er meer dan wanneer je blijft zitten. Voor me op tafel staat een kop koffie en daarnaast ligt een houten snijplank met twee belegde boterhammen. En de laptop, maar die staat daar altijd. Die boterhammen zijn er alleen ’s morgens. Ze zijn mijn ontbijt. Net zoals het koude glas water. Met koolzuur. Voor het opruimen van spinrag van de nacht. Nou ja, van de wijn. 

Vanmorgen was er iets geks. Toen ik het koffieapparaat aanzette en twee boterhammen uit de broodzak haalde, zag ik een groot gat in het midden van de tweede. Door het gat zag je de houten plank. Ik was even in de war. Raar gezicht. Ik realiseerde me ineens dat zo’n snee brood de drager van je beleg is. Zo had ik een boterham nooit bekeken. En een gat valt niet te beleggen. Ik doe altijd één met pindakaas en de andere kaas. De oplossing vond ik. Ik belegde de ongeschonden snee met pindakaas en met de kaasschaaf schaafde ik smalle plakjes ouwe kaas. Die legde ik zorgvuldig rond het gat. Zoals mensen handdoeken om een zwembad leggen.

Ik nam me voor om bij het eten te letten op wat er wèl was en niet op wat er nìet was. Ik miste niks. De komende dagen ga ik net zo te lijf. Me uitsluitend bezighouden met dat wat er is.