donderdag 19 juni 2014

Wat is het beste?


Door: Lida

Al een aantal weken schiet Kees regelmatig door mijn gedachten. En dan vooral de vraag, wat zou nou toch het beste voor hem zijn? In de documentaire van regisseur Monique Nolte die begin juni werd uitgezonden, wordt die vraag in elk geval niet beantwoord. Wel schetst ze een zeer indringend beeld van het leven van de 45-jarige autist Kees.
Zelden ben ik zo onder de indruk geweest van een tv-programma. De mensen in mijn omgeving die de docu ook hebben gezien, zijn het daarmee roerend eens. In anderhalf uur komen tal van emoties voorbij. Verbazing, afschuw,  hilariteit, verdriet.

Thuis
Voor degenen die de docu niet zagen, een korte uitleg. De ouders van Kees hebben altijd voor hun zoon gezorgd. En dat deden ze met alle liefde en inzet. Vooral zijn moeder plaatste en plaatst haar leven in het teken van Kees. En dat gaat heel ver. Zij schermt hem af voor harde geluiden, vertelt elke dag het nieuws en de weersvoorspelling aan Kees op zo’n manier dat hij er niet overstuur van raakt, pluist elke week de tv-gids uit waarbij ze alle nare omschrijvingen en afbeeldingen uitknipt of afplakt.

Eigen leven
Kees leidt daarnaast vooral zijn eigen leven. Hij woont in een chalet naast het huis van zijn ouders. Hij is druk met zijn modelspoortrein, met het opstellen én maken van proefwerken Japans (die hij vervolgens zelf zeer nauwgezet nakijkt) en met het vervaardigen van zeer gedetailleerde maquettes en tekeningen van kamers en huizen. Van mooi en warm weer raakt hij overstuur, want “hij is niet geschikt om te leven in een mediterraan klimaat”. En van “in kousen gehulde vrouwenbenen” raakt hij afgeleid. Als de regisseur hem bij vertrek “Eet smakelijk” wenst, horen we hem achter de deur nog net mompelen: “Ik vind het zo afschuwelijk als mensen dat zeggen. Daar zit het woord smakken in. Bah…”.

Vraag
In de documentaire wordt snel duidelijk dat iedereen zich  dezelfde vraag stelt: Hoe moet het straks als zijn inmiddels bejaarde ouders er niet meer zijn? Zijn ouders bedenken wel oplossingen, maar vooral moeder is daar eigenlijk nog niet aan toe. Zijn beide broers zijn opgelucht als ze dit taboe eindelijk met hun ouders kunnen bespreken. Want hoe graag ze Kees ook willen helpen, de telepathische band die hij met zijn moeder heeft, kunnen ze nooit vervangen. En ook Kees maakt zich zorgen over de toekomst. In het ergste geval moet hij dan maar euthanasie plegen, vindt hij zelf. Al ziet hij dat eigenlijk ook weer niet zitten, want er zijn nog genoeg dingen waar hij “enorm veel plezier aan beleeft”.

Loslaten
Ik heb de documentaire onlangs voor een tweede keer bekeken. En besef dat het eigenlijk vooral om wel of niet loslaten gaat. Dat is natuurlijk ook het moeilijkste deel van het ouderschap… Loslaten. De moeder van Kees hoefde dat 45 jaar lang niet te doen. En dat vond ze eigenlijk wel fijn. Daardoor heeft ze voor hem een hemel op aarde gecreëerd, waardoor nu voor hem de hel dreigt. Een waardeoordeel heb ik er niet over. Ik zou namelijk niet weten wat ik in haar plaats zou hebben gedaan. Het lijkt me een afschuwelijk dilemma want in de situatie van Kees gaat het om loslaten in het kwadraat.

Uitzending gemist
Voor degenen die Kees nog niet kennen, de documentaire is te bekijken via: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1422471

Wil je weten hoe het nu met Kees gaat? Kees dreigt een bekende Nederlander te worden. En heeft inmiddels ook een eigen Facebookpagina (https://www.facebook.com/hetbestevoorkees).
Hier geeft hij op geheel eigen wijze en in zijn eigen woorden zijn visie op de wereld, zoals bijvoorbeeld onderstaande reactie:
“Verder kreeg ik een schitterende ansichtkaart in de bus van ene mevrouw Loek Knippels uit een plaats ergens in Noord-Brabant. Een tuinbankje met rode en witte rozen. De kaart was mooier dan de inhoud van de brief zelf.”


Geen opmerkingen:

Een reactie posten